Sprostowanie - 'religijnego' a nie 'wierzacego'. Co prawda czasem te cechy ida w parze, ale juz na swoim przykladzie twierdze, ze to nie to samo.
BG - 2007-11-20, 12:42
:
Religia jest niejako połączeniem wiary i rytuałów. Ponieważ człowiek jest istotą ze swojej natury wierzącą, i chce wierzyć w siły nadprzyrodzone, a jednocześnie jest istotą, która potrzebuje rytuałów, w różnych sferach życia (o rytuałach jest osobny temat). Tak więc religia jest połączeniem dwóch rzeczy, typowych dla człowieka, jako istoty o rozbudowanej umiejętności abstrakcyjnego myślenia.
Czy religia przyniosła więcej szkody niż pożytku? Trudne pytanie. Na pewno ludzie pod hasłami religijnymi zrobili zarówno dużo dobrych, jak i złych rzeczy - choć więcej raczej tych złych. Dopóki człowiek jest niedoskonały, wszystko co stworzy, też jest niedoskonałe, w tym również religia. Człowiek ma skłonność do wypaczania różnych rzeczy i zmieniania ich znaczenia, co również jest typowe dla wielu odłamów religii.
Dla wielu ludów religia to było jedynie uczestnictwo w rytuałach oddajacych cześć bóstwom, w które wierzyli również ich przodkowie. Nie mieszano do religii spraw etycznych, moralnych i obyczajowych, pozostawiając je jako coś odrębnego (vide religie starożytnych Greków i Rzymian). W tych religiach nie ma czegoś takiego, jak święte księgi, więc twierdzenia religijne mogły być podważane - i tak było, np. historyk Tukidydes krytykował mity jako coś, czego nie mozna sprawdzić ani udowodnić. Jednak dla religii Bliskiego Wschody, zwłaszcza Półwyspu Arabskiego, charakterystyczne jest łączenie religii z etyką, moralnością i obyczajowością - vide judaizm i islam, okraszone zakazami i nakazami dotyczące życia codziennego, a także chrześcijaństwo. Charakterystyczne jest również istnienie "świętych ksiąg", których treści nie mozna podważać (chociaż np. w hinduizmie również istnieją tkowe - Wedy). Bóg w trzech religiach bliskowschodnich jest despotą, domagajacym się od wiernych takiego, a nie innego postępowania na co dzień. W judaizmie jest on najbardziej okrutny i przerażajacy, i zarazem najbardziej stronniczy i niesprawiedliwy, bo faworyzuje jeden naród - Żydów.
Prev - 2007-11-20, 16:41
:
Religia... Wymysł słabego, ludzkiego umysłu próbującego uzasadnić swoje istnienie, które jest bez celu i znaczenia... I mógłbym to tak zostawić, ale będą wrzeszczeć że za krótki post, tudzież rozbuduję. Ludzkość od wielu setek i tysięcy lat próbuje odpowiedzieć na podstawowe pytanie - co my tu robimy ? I przez te wszystkie lata odpowiedzi udzielały religie. Tak - religie, nie religia. A każda z tych odpowiedzi tak różna jak wiele istnieje, lub też istniało wyznań. Religia to formalizacja naszych wyobrażeń o sobie. Że jesteśmy wyjątkowi, wspaniali, że na pewno po coś na tym świecie jesteśmy, że śmierć nie jest końcem. Jest to wmawianie sobie (poniekąd na siłę) pewnych tez wmawianych nam z dziada pradziada. Dlaczego ludzie wierzą ? Bo są słabi, bo boją się osamotnienia, tego że w sytuacjach beznadziejnych nie mogliby liczyć na pomoc "wyższej siły". Ludzie nie akceptują tego, co materialne, nasze umysły są zbudowane tak, aby wszystko sakralizować. Dziś jednak coraz więcej ludzi wybudza się z tego "psychodelicznego snu" zwanego nadal religią (tudzież wiarą). Kto wie - może kiedyś cała ludzkość przejrzy na oczy i zauważy... Że nie ma żadnego sacrum, jest tylko tu i teraz
Soulforged - 2007-11-20, 16:57
:
Dobra religia nie jest zła
Ale po kolei.
Czy religia/religie są potrzebne?
W ujęciu jednostkowym, z pewnością nie.
Ja, ty, on, ona- dla poszczególnych osób, religia jest rzeczą zbędną i absolutnie niekonieczną.
W ujęciu społecznym z kolei, jest potrzebna.
Nie do utrzymywania ładu społecznego i łączenia ludzi, co to to nie.
Jak pokazuje przykład Czech, religia nie jest czynnikiem niezbędnym dla wewnętrznego spokoju państwa.
O przydatności religii decyduje niejako to, jak spełnia ona swą rolę. A mianowicie funkcję "uproszczonej" filozofii.
Religie znakomicie w prosty i przystępny sposób tłumaczą rzeczy skomplikowane i zawiłe.
Miast rozbudowanych wywodów logicznych, dywagacji i niepewności, dają proste i konkretne odpowiedzi.
Nie zabijaj- bo Bóg zabronił.
Nie kradnij- bo Bóg tego nie chce.
Bądź dobry dla innych- bo Bóg tak kazał.
Bardzo przystępne.
Jednocześnie, wspomniana już wcześniej rytualna strona obrządków religijnych dostarcza niejednokrotnie silnych wrażeń estetycznych. No msza święta łączy w sobie elementy przedstawienia teatralnego, koncertu, wystawy rzeźb i obrazów itd.
Jednocześnie, uczestnictwo we wspólnocie wyznaniowej i jej ceremoniałach daje człowiekowi satysfakcjonujące poczucie przynależności do czegoś większego, jakieś wspólnoty dusz.
Jeśli chodzi o twierdzenia iż religia jest źródłem zła, okrócieństwa itd. to śmiem twierdzić iż można je włożyć między bajki.
Ludzie, gdy chcą dokonać masakry, politycznej zbrodni, zniewolić naród lub dokonywać podbojów zawsze znajdą powód. A może nim być wszystko.
Wyprawy krzyżowe, na które często powołują się przeciwnicy KRK były przecież spowodowane chęcią zdobycia bogactw i nowych ziem, a nie wizją krzewienia chrześcijaństwa.
Sam nie należę do sympatyków kościoła, muszę jednak powiedzież iż korzystanie z tego rodzaju przykładów na przykład, uważam za poniżej pewnego poziomu.
Niektórzy, co bardziej zorientowani na czasy współczesne zwracają uwagę na muzułmański terroryzm. To jednak też pewne nadużycie. Wiadomo przecież, że tego typu konflikty mają głównie podłoże ekonomiczno-społeczno-polityczne.
Sam Mahomet raczej nie był by szczęśliwy wiedząc że ludzie wysadzają się w powietrze wśród małych dzieci z Jego imieniem na ustach
Nie... jestem zdania, iż religia pod tym względem nie jest zła (przynajmniej zazwyczaj).
Sam siebie uznaję za osobę wierzącą, lecz bezwyznaniową.
Jestem zdania, iż religijność, jest po prostu wtórna wobec prawdziwej mądrości i kontaktu z Bogiem-Absolutem.
Tak więc- religię uważam za przydatną, gdyż pomaga człowiekowi odnaleźć się w świecie. Sądzę jednak iż trzymanie się jej powyżej pewnego poziomu rozwoju duchowego, jest po prostu zbędnym ograniczaniem siebie
BG - 2007-11-20, 18:24
:
). Ponadto człowiek z natury rzeczy (przynajmniej w pewnych sferach) musi być fideistą, z racji tego, że żywot bez wiary/ufności jest fizycznie niemożliwy do zrealizowania, co chyba wydaje się dosyć oczywiste. Nie sądzę żeby religie trwały wiecznie. Prawdę mówiąc wszystko wskazuje na to, że wszelki postęp służy raczej umniejszaniu ich wartości i wpływu na życie społeczne, czyli postępującej laicyzacji. O ile trend ucywilizowywania, laicyzacji i uświadamiania (:P) świata będzie się utrzymywał, o tyle jestem skłonny uwierzyć, że większe struktury religijne w niedalekiej/dalekiej przyszłości stracą racje bytu (co nie znaczy, że szybko znikną zupełnie).
Nie wystarczy sutanna 
Może lepiej by było, gdyby wyznawcy Jahwe wyginęli 3 tysiące lat temu - wtedy nie byłoby wielu wojen na Bliskim Wschodzie z ich udziałem, nie powstałoby chrześcijaństwo i co za tym idzie, nie byłoby prześladowań heretyków w Europie, nie byłoby krzyżaków i ich pretekstu religijnego do podboju państw bałtyckich, konkwistadorzy nie mieiby pretekstu religijnego do niszczenia pogan-Indian, nie powstałby islam, a Słowianie i Germanie zostaliby nadal przy wierze swoich przodków zamiast zdradzać rodzimą wiarę w Peruna i Swaroga czy w Thora i Odyna. I nie byłoby komunizmu ani ZSRR by nie powstał, a naziści nie mieliby na kogo ukierunkować swojej nienawiści i nie byłoby również nazizmu.
Chyba tylko wyładowywanie swoich sadystycznych skłonności przez kapłanów.
Ale wiecie. Bez celibatu!!!!!!!!! 
. 
). Nie zrósł się tylko bardzo chciał wstać, a słowo stało się ciałem.
).
Jeśli je popełniam, to ja zostanę ukarany przez Boga, a nie ktokolwiek inny. W dekalogu jak byk stoi - "nie kradnij", "nie zabijaj", "czcij", "świętuj", etc - a nie "nie pozwól kraść innym", "nie pozwól zabijać innym", "wymagaj by inni czcili", czy też "wymagaj by inni świętowali". Ludzie jednak uwielbiają się wtrącać do życia innych oraz zmieniać ich na swój ideał. Wierzący zaś uwielbiają wyręczać Boga w karaniu grzeszników, heretyków czy innowierców. Według mnie wierzący powinien naprawiać świat tylko i wyłącznie przez przestrzeganie samemu przykazań oraz walkę ze swymi grzechami, a nie wymaganiu od innych by też to czynili.
(np. padłeś ofiarą typowej kościelnej retoryki).
Transsubstancja?
żeby wymienić kilka)
