[Tixon]

Autorka, mająca na swoim koncie dwa cykle dziejące się w tym samym uniwersum : Symfonię wieków w skład której wchodzą: Rapsodia. Dziecko Krwi, Proroctwo. Dziecko Ziemi, Przeznaczenie. Dziecko Nieba (zwana trylogią Rapsodii), Requiem za słońce, Elegia na utraconą gwiazdę i niewydana jeszcze po Polsku The Assassin King;
Zaginione dzienniki Vena Polypheme`a : Pływająca wyspa, The Thief Queen's Daughter, The Dragon's Lair i niewydana jeszcze The Tree of Water.

W dziele Haydon zakochałem się od pierwszego kontaktu - była to Rapsodia.Dziecko Krwi. Zawierało wszystko, co tylko mogło, by pieścić me zmysły i pobudzać wyobraźnię. Pisarka stworzyła piękną, baśniową krainę opartą na współistnieniu pięciu podstawowych żywiołów - ognia, wody, wiatru, ziemi i eteru (tutaj występującego jako ogień gwiazd) oraz stworzeń z nimi związanych i posiadających przez to więź z danym żywiołem. W tak ukształtowany świat wplotła historie jej mieszkańców, te wielkie, jak i małe. A na koniec, stworzyła wielowątkową fabułę, która bawi się czasem i przestrzenią.
Barwny świat otrzymał barwnych bohaterów, zarówno tych głównych (moim faworytem jest tutaj Ashe) jak i drugoplanowych (Anborne wymiata^^), którzy posługują się doskonałym wręcz językiem; dialogi chwalone były przez Sapkowskiego, a i ja przyznam, że dawno tak barwnych i prawdziwych rozmów nie czytałem.
Do tego dochodzi klimat; klimat pięknej i baśniowej opowieści, gdzie dobro zwycięża zło, a przyjaźń i miłość stanowią prawdziwą siłę. Z tego powodu niektóre osoby mogą marudzić, ale jeśli oczekują brutalnych i krwawych powieści, niech się do tej nie zbliżają.
Haydon zdobyła również me uznanie za świetne przedstawienie smoków na pograniczu stworzeń pięknych, mądrych i potężnych, a niszczycielskich i ogarniętych szaleństwem. Pięknym przykładem jest tutaj Ashe, półsmok zmagający się ze swoją drugą naturą.
Nic dziwnego, że cykl ten bez problemów zdobył 10/10 w mojej skali.

[Toudisław]

Zaczyna się ....


Rapsodię tom1 przeczytałem już dość dawno. Pierwsze wrażenie było pozytywne. Fajna historia lekka i przyjemna tylko nie miłosiernie przesłodzona. Bardzo naiwna. Pierwsze co mi przeszkadzało to nie logiczne osobowości bohaterów. Cechy które przypisuje im autorka ni jak się mają do tego jak zachowują się jej postacie. Mamy prostytutkę cnotkę która swoją prostytucję traktuje jako metodę dorobienia i przy okazji nadal pozostaje niewinna, naiwna i kochająca bez cienia zgorzknienia czy cynizmu. Przy podrywaniu jej peszy się jak nastolatka ... no fakt po drodze została dziewicą

Następnie dwóch twardzieli o miękkim sercu klasycznych aż do bólu.


Tom 2 to już była tragedia. Czytało się słabo bo język był ledwo znośny. Rzekomo świetne dialogi były sztuczne lub nudne na zmianę. Naiwność fabuły przekroczyła granice rozsądku. A pozornie ciekawy świat okazał się dekoracją z tektury. Reszty już niechce czytać nie ma sensu

[Tyraela]

Za przeproszeniem, Haydon jest dobra dla napalonych nastolatek, najlepiej z klimatu wicca (nie pytać dlaczego, po prostu tak mi się kojarzy). Nie chciałabym tu wyliczać wad, ale aż się ciśnie na usta owa wyliczanka - jak wspominał Toudi, Rapsodia ma mroczną, twardą przeszłość, ale jest beksą i niesamowicie wrażliwą personą (trochę jak Toy), cała historia jest wielowątkowa, to prawda, ale większość jest infantylna. Z każdym tomem coraz gorzej, w pierwszym totalnie nudna i wyłożona "na raz" historia świata (w sumie to lepiej, łatwiej pominąć), w drugim dochodzą sceny "seksu" co 50 stron rodem z Harlequina, trzeciego już nawet nie pamiętam, bo go zwyczajnie kartkowałam, nie dałam rady zmęczyć od deski do deski. Haydon ciągle sypie żartami które przyprawią o rumieniec może 13latkę, zaś historia wielkiej wojny między brzydkimi i pięknymi rasami została o niebo lepiej opisana przez Norton, w o połowę cieńszej książce (a i tak nudziło).
Niech będzie, że całość ma klimat baśniowy, może i seria jest napisana z rozmachem, ale na miłość boską, z pewnych klimatów się wyrasta. Do samego baśniowego klimatu nic nie mam, ale nie powinny istnieć książki, które bardzo by chciały być książkami dla dorosłych (vide namiętne sceny między Rapsodią a Ashe), lecz niestety nimi nie są (cała reszta obleśnie słodkiej otoczki).
I naprawdę nie wiem ile Sapkowski dostał w łapę, żeby pisać pochwalną przemowę dla pierwszego tomu, ale musiał dostać wyjątkowo mało - złośliwie streścił połowę książki niemalże na samym początku.

[jeke]

"Rapsodię" da się czytać. Jeśli ... ktoś lubi landrynkowe fantasy z dodatkiem Harlequinowej przyprawy.

Sam pomysł może i niezły, język poprawny, sporo zaczerpnięć z mitologii germańskiej.... Ale szczegóły : Dychotomiczny podział bohaterów na tych dobrych i tych złych. Pewnym odstępstwem może być postać Achmeda, jednak i on w końcu przechodzi na dobrą stronę mocy .
W całym cyklu przewija się wątek miłosny i od samego początku wiadomo jaki będzie finał. Zakończenie cyklu też jest przewidywalne i właściwie czyta się sprawdzająć, czy nie mylisz się w obstawianiu. Ja się nie myliłam. Niestety

Podsumowując - lekkie, łatwe i przyjemne romansidło fantasy, na całkiem przyzwoitym poziomie jeśli chodzi o stylistykę i ogólną koncepcję fabuły.
Koneserom nie polecam

[Toudisław]

[Tixon]

[Tixon]

Skończyłem czytać Córkę Królowej Złodziei, drugi tom serii dla młodszych czytelników Zaginione dzienniki Vena Polypheme`a.
Widać, kto jest docelowym odbiorcą książki, ale w żaden sposób nie przeszkadza to w lekturze. Owszem, fabuła jest do przewidzenia (ba, nawet duża część jest zdradzona na odwrocie), zaś od ukończenia poprzedniego tomu wiadomo, kim jest tytułowa bohaterka, więc żadnych zaskoczeń nie ma. Haydon jednak urzeka swoim baśniowym światem znanym już z cyklu Symfonia Wieków - jasno widoczny jest podział pomiędzy dobrymi i złymi (przy czym ludzi dobrych i szlachetnych jest więcej), prawda i uczciwość zostają wynagrodzone, a przyjaźń i lojalność są bardzo ważną cechą. Że naiwne? A pewnie, ale zapas pozytywnych emocji zostaje solidnie uzupełniony, książka po prostu nastraja optymizmem. Oby takich było więcej.
Ode mnie 8/10