[Nabu Nezzar]

R.A. Salvatore urodził się w Massachusetts (United States of America and Iraq) w 1959 roku. Jego pierwszą powieścią był Kryształowy Relikt (Tom I Trylogii Doliny Lodowego Wichru). Od tamtej pory opublikował ponad trzydzieści powieści, m.in. bestsellery (ach ci Amerykanie), Klejnot Halflinga, Nowy Dom, Dziedzictwo, Bezgwiezdna Noc.
Autor znany (w Polsce) dzięki wydawnictwu ISA i książek ze świata Forgotten Realms. Ojciec słynnego, różowego Drowa o imieniu Drizzt Do'Urden. Warto dodać, że popełnił także inne książki, spoza uniwersum FR, choćby Trylogię Demona. Pisał też coś bodajże z logiem Star Wars.
Tyle część oficjalna...

Salvatore, jedni nim gardzą, inni go uwielbiają. Gardzą nim (a właściwie jego książkami) głównie starsi, bardziej doświadczeni czytelnicy o, można by rzec, wyrobionym guście (w tym ci, co wiedzą, że książki ze świata FR to, w przytłaczającej ilości syf). A któż go uwielbia? Najczęściej są to młodzi, niedoświadczeni, dopiero co wstępujący w świat fantastyki adepci dla których Erikson, Martin, Tolkien to "autorzy długich i nudnych książek"

Ja zaliczam się do tych pierwszych. Dla mnie Salvatore jest zwykłym, średnim pisarzem. Takim, który jak setki mu podobnych pisze seryjnie, dla kasy (hmm... a niby ktoż w dzisiejszych czasach nie pisze dla pieniędzy? ), aby wnieść jakiś procent do zysków panów (i pań) z Wizards of the Coast...
Jego twórczość to bohaterowie poprawni i przesłodzeni aż do bólu (i obrzydzenia - szczególnie Drizzt i spółka). Wszechobecna kalka, płycizna, i pustość to wyziewy płynące ze stronnic zapisanych ręką pana S.
Różne przekleństwa cisną mi się na usta gdy po raz kolejny widzę na forum posty jakiegoś młodzieńca po raz kolejny wychwalające jakimże to wspaniałym autorem jest Ras lub jakież to przesłanie i treści niesie jego telenowela o Różowym... Pozostaje mi tylko czekać, aż taka osoba, z biegiem czasu sięgnie po innych, zdolniejszych pisarzy i ambitniejsze pozycje.
A jakie jest Wasze zdanie o nim i jego twóczości?

P.S. Żeby nie było, że nie znam się na temacie a narzekam. Przeczytałem 11 książek (oraz kilka opowiadań) w/w autora - głównie z nudów i braku kasy na kupno własnych książek - ksiązki pożyczałem od brata (z wyjątkiem Trylogii Doliny Lodowego Wichru i Przebudzenia Demona, które sam kupiłem). Jednak rok temu powiedziałem sobie dość - nie przeczytam już żadnej jego książki, nawet gdyby ktoś dawał/pożyczał mi ja za darmo. Powody? Przeczytaj powyższy post oraz to, że strasznie topornie mi szło to czytanie, męczyłem się z tymi książkami (bynamniej nie ze względu na ciężką treść).

I nieee... wcale się nie wywyższam

P.S. Wiem, że na forum jest temat ogólny o FR. Ale, no właśnie, ogólny. Tutaj można dyskutować o samym RASie. W końcu to dość znany pisarz, i to nie tylko z książek FRowych.

---

[Asuryan]

Dla mnie R.A. Salvatore jest pisarzem średnim, przeciętniakiem jakich istnieją setki, jeśli nie tysiące. W moim mniemaniu to bardziej wyrobnik niż pisarz. Po przeczytaniu paru jego książek o przygodach drowa nie mam chęci zapoznawania się z resztą jego twórczości.

[Nevi]

Z dawien dawna czytałem RAS'a, pojęcie o jego twórczości mam i jeśli miałbym pisać cały czas o szlachetnych drowach, o jego szlachetnych przyjaciołach, którzy pomagają mu zabijać złe i paskudne orki, to bym rozważył strzał z dubeltówki w krocze.

Jest, krótko mówiąc, nędzny. Jego książki są identyczne, co nie zmienia faktu, że są też najbardziej poczytne przez najmłodsze pokolenie wielbicieli fantastyki, choćby z racji tego, że są tam postacie wypasione, nietuzinkowe(białe włosy, czarna skóra, fioletowe oczy!), które walczą przeciwko złu tego świata z mentalnego powołania.

Poza tym fakt, że najmłodsi najpierw zaczynają od RAS'a, by potem przeczytać Martina czy Eriksona, uważam za bardzo dobry. Dlatego, że potem docenią naprawdę dobrą literaturę fantasy i będą mieli skalę porównawczą. Jak choćby ja dziś.

[Tigana]

Dla mnie RAS to idealny odmóżdżacz. Niekiedy człowiek ma dosyc ambitnej lektury i chce tylko poczytać o kolejnych setkach orków roznoszonych przez Drizza i jego uśmiechniętą kompanie. Cy ma to jakąś wartość? Pewnie nie. Czy szybko i przyjemnie się czyta? Yes, yes, yes. W tej łatwości, często wpadającej w infantylizm tkwi chyba siła jego pisarstwa. Czytelnik, sarka, pluje, ale i tak kupuje i czytuje. Ja przeczytałem parę jego książek - bodajże 6 a zamierzam jeszcze kilka "zmęczyć". Nie dlatego, ze jest to wielka literatura - to po prostu jest przyjemna literatura.

[Arin]

czytałam tylko trylogie Drizzta ale cóż.. jestem młoda i dość tępa. Pisze dość fajno, ale takim stylem dla dzieci. nie wiem. mi się jakoś nie podoba. Może że to nie dla mnie. ale.. nie mam nic do niego. piszę jak każdy kto chciałby zarobić.

[Taschon]

Ja przeczytałem RASa z FR chyba wszystko*. Kilka opowiadań, całego Drizzta i pięcioksiąg Cadderly'ego.
Literatura ta trafiłą we mnie, jak miałem 14-15lat. Czyli typowo podatny na wszystko nastolatek. Nie powiem, jego książki fascynowały mnie, bardzo mi się podobały, Drizzta uważałem za super-postać. świadectwem tego może być mój avatar na wielu forach, ale tak się do niego przyzwyczaiłem, że nie mam zamiaru tego zmieniać.

Co do książek...
Nie wiem, jakim cudem przeczytałem Trylogię Klingi Łowcy. Ciężko mi znaleźć gorsze książki. Dno.
Ale pamiętam, że pozostałe "dzieła" RASa podobały mi się kiedyś, mam więc przynajmniej fajne wspomnienia. Ale jeśli mam być obiektywny, to delikatnie mówiąc książki te do najambitniejszych ni należą.
Choć co jakiś czas lubię wrócić do kilku fjanych fragmentów - tak, tak, RASowi udało się takie wyprodukować.

*Jednakże Obietnica Wiedźmowego Króla stoi na półce od kilku miesięcy nadal nietknięta. I chyba jeszcze poczeka.

[fdv]

Wedlug mnie to co najlepiej wyszlo RAS'owi to nie historyjki o Drizzcie i jego wesolej kompani, a para krasnoludow ktora pojawia sie w Piecioksiegu Cadderly'ego mianowicie Ivan i Pikel Bouldershoulderowie do dzis pamietam ze zasadniczo kazdy moment w ktorym oni wystepowali przywolywal na moja twraz usmiech. Sam pomysl zeby krasnolud byl druidem lamie wszelkie wyobrazenia na temat tej rasy, i wywoluje komiczne sytuacje.

[Caesar]

Znam twórczość pana R.A. Salvatorea tylko i wyłącznie z cyklu Forgotten Realms - czytałem trylogię mrocznego elfa, trylogię doliny lodowego wichru, pięcioksiąg cadderly'ego i kilka książek nawiązujących do historii Drizzta.
Mówiłem już o tym wielokrotnie na FiR - książki pisane na podstawie gier fabularnych, komputerowych, osadzone w światach podobnych do FR czy DL - wydają się być kreaowane przez programy komputerowe, na maszynach o wyjątkowo słabej mocy obliczeniowej. Salvator wydaje się zdecydowanie wybijać poza ogólny poziom tych serii, aczkolwiek mimo wszystko to conajwyżej III-liga pisarzy.

[Ł]

Caesar, najpierw piszesz, że przeczytałeś co najmniej kilkanaście książek tego autora, a później, że to III liga. Z ciekawości - to jakiś masochizm literacki czy po prostu musiałeś tracić czas na te kilkanaście książek, żeby ten fakt odkryć?

Osobiście twórczości autora nie czytałem i nie zamierzam z kilku przyczyn, m.in. recenzji takie jak powyższe (wolę uczyć się na czyichś błędach ), oraz moich indywidualnych wymagań co do fantastyki. A R.A. Salvatore z swoją grafomanią mającą promować jeden z systemów AD&D na pewno w ramach tych wymagań nie jest.

[Toudisław]

Zupełnie nie rozumiem fenomenu Salvatore. Gdyby tylko wytłumaczyć to tym, że ludzie lubią książki szybkie w czytaniu i łatwe w odbiorze, ale nawet mu nie wychodzi. Na samym początku przeczytałem trylogie Demona. Pierwszy tom nawet mi się spodobał. Ciekawy pomysł i znośna fabuła. Dalej było już coraz gorzej, zaczęło się to wszystko ciągnąć, pomysły sie powtarzały, nic nie było już zaskoczeniem. Wcześniejszy atu,t czyli bohaterowie, też już nie był tam mocny. Ciekawi bohaterowie teraz stawali się coraz bardziej przeciętni, wręcz nudni. Kiedy wziąłem się za Ciemnego Elfa początek był bardzo obiecujący, pomysł i realizacja były całkiem niezłe. Książka miał kilka wad, ale czytało sie ją przyjemnie. Takie przykładowe czytadło i znowu kolejne książki były kolejnym zawodem. Zauważyłem tą prawidłowość, że tylko pierwsza książka z cyklu jest ciekawa. Kryształowy relikt był dość dobry ale niebezpiecznie zbliżał się do tandety. Następne książki już tą granice przekroczyły.

Podsumowując, R.A. Salvatore jest rzemieślnikiem i nie wiem czy takim wyśmienitym. Nieraz czytałem lepsze książki, które tez nie były specjalnie ambitne. Z perspektywy czasu coraz gorzej oceniam twórczość R.A.S

[Caesar]

[Ł]

[Caesar]

III liga to jeszcze nie szambo - raczej, tak jak powiedział Toudi, średniej klasy rzemiosło. Zresztą czytałem zdecydowanie gorsze książki dla zabicia czasu

[Arlzermo]

Salvatore... Chyba mogę się pokusić o stwierdzenie, że znam jego styl. I nie wywarł on na mnie większego wrażenia. Przeciętne ksiażki, z przygłupawymi bohaterami. Ot, czytadła dla zabicia czasu, jakością w żaden sposób nie odbiegające od tego czym są obecnie zalewane księgarnie. Godne jako-takiej uwagi są tylko(bądź też "aż") 2 jego książki. "Ojczyzna" za ciekawie wykreowaną społeczność drowów i głównego bohatera, choć sztampowego, ale w tym wypadku przekonywującego - przynajmniej dla mnie. I "Mortalis" - za to, że jest zupełnie inna niż pozostałe jego książki. Spokojna, bardziej stonowana i wydaje się być bardziej dojrzała. Reszta? Nuuudyyy. Nawet zbyt nudne jako odmóżdżacz. ^^"

[Tixon]

Hmm, powiedzmy (eufemistycznie), że autora nie lubiłem od samego początku, tylko z tego co słyszałem. A słyszałem opinie negatywne, jadące po nim bez litości, oraz hurraoptymistyczne w których to jest to człowiek piszący lepiej od Tolkiena. Oraz inne bzdury wygadywane przez fanów. Po kilku wojnach o Salva, stanęło na tym, że dostanę Trylogię Doliny Lodowego Wichru, przeczytam i ocenię. Co też uczyniłem. Efekty nie były zadowalające, przynajmniej dla fanów. Bo zabrakło tylko kilku końcowych literek, by zrobić listę od A do Z, czemu Salv jest zły; przytoczę tylko słaby styl (wina autora czy tłumacza, jeden elf), dennego Drizzta i wszystko co z nim związane, sesyjność (to nie książka, to zapis sesji, w dodatku przy Mistrzu Gry który idzie graczom na rękę), "nawiązania", a raczej wielkie podobieństwa z klasykami jak np. Leiber (ostatni tom), czy Tolkien (drugi). Z tego drugiego przytoczę:
drużyna Drizzta (człowiek, elf, krasnolud, niziołek z artefaktem, którego pożąda zły człowiek i przez który ta postać jest ścigana) udaje się do kopalni krasnoludów, w której wydobywano niegdyś bardzo cenny Mithril. Krasnoludy jednak zostały dawno temu stamtąd siłą wyrzucone przez bestię władającą ogniem i jego ohydnych pomagierów.
Drużyna dociera na miejsce, ma problem z wejściem (a dokładniej z drzwiami), wędrują korytarzami, w końcu stają naprzeciw potwora. Udaje im się go pokonać, ale kosztem poświęcenia jednego z nich - ich przewodnika - spada w objęciach płomieni w przepaść.
Jednak szybko się okazuje, iż upadek nie był taki straszny, a on dzięki kolejnemu magicznemu przedmiotowi był odporny na ogień, dzięki czemu może się wydostać i ruszyć na pomoc towarzyszom. A im bardzo to pomoże, bo w międzyczasie niziołek został porwany przez złe siły...
Czy można tego autora potraktować jako łatwą literaturę? Nie. Dobrze bawiłem się przy prymitywnym Bazili Złamany Ogon, natomiast lektura Dolny to był ból... Nigdy więcej Salva.

BTW Czytałem jedno opowiadanie. Zrobienie z goblina filozofa - porażka.

[iselor]

Jak już pisałem gdzieś indziej... Salvatore jest średniakiem w sumie. Pierwsze sześć tomów z Drizztem jest ok, "Trylogia Doliny Lodowego Wichru" ma klimat, który od razu mi się z Icewind dale'em kojarzy:) Potem jest już coraz gorzej. Pięcioksiąg Cadderly'ego też niczym nie zachwyca. Innych książek tego pana nie czytałem.