[Sabetha]

[prymitywizm]

Przerzuciłam temat pobieżnie, więc nie dam głowy, czy tej wątek Grzędowiczowy był już poruszony, jeśli tak, kajam się za odgrzebywanie staroci i posypuję głowę popiołem (bez kurzu).

Nawiązania.

Nie ukrywam, to właśnie w trylogii mnie uwiodło najbardziej ('Popiół i Kurz' uważam, za niewybaczalną tandetę, a reszty nie czytałam bojąc się powtórki z tegoż kuriozum). O ile Bosh jest odwołaniem do bólu oczywistym i obdartym z wszelakiej rozkoszy rozwikłania go samemu (zdaje mi się, że autor desperacko bał się, iż ktoś tego nie zrozumie, wszak nie jest to malarz szczególnie u nas znany) to są i inne smaczki, bez których przyjemność czytania była o niebo mniejsza. Z pewnością nie wszystko udało mi się dostrzec, więc chętnie się dowiem cóż takiego mi umknęło.

Co takiego wy znaleźliście?
Ta mozaika składa się z zupełnych (aż chciałoby się napisać oczywistych) oczywistości, jak Bosh, Piotruś Pan i cyfral, do subtelniejszych takich jak Imię Kruka, które uważam, za przepyszne.

[lenin]

Mam pytanie:
Czy ma ktoś jakieś bliższe namiary na pana Grzędowicza? Np. mail? Albo mail jakiegoś menadżera, jeśli ma. Cokolwiek. Cokolwiek, co umożliwiłoby jakikolwiek kontakt. Jest to mi niezwykle potrzebne, a nie wiem nawet gdzie mogłabym tego szukać. Także bardzo Was proszę o pomoc;)

[Toudisław]

lenin, To troszkę nie ten temat. Ale z tego co wiem to JG rzadko udziela się w Necie i na żadnym forum go nie uświadczysz. Jest felietonistom w NF i jeżeli sprawa jest ważna możesz napisać tam lub do FS z prośbą by przekazali twoją wiadomość do Jarosława Grzędowicza.

----
liczę na miłościwe serce El

[Sharin]

Jarosław Grzędowicz "Pan Lodowego Ogrodu"

Obie części "Pana Lodowego Ogrodu" podobały mi się, choć tom pierwszy był moim zdaniem zdecydowanie lepszy. Dlaczego?
Według mnie:
- Tom pierwszy zaskoczył czytelników: był inny od tego co w tamtym okresie ukazywało się na naszym rynku wydawniczym. Powołał do życia dwóch nowych, w sumie oryginalnych bohaterów, którzy funkcjonują w dość ciekawie skonstruowanym świecie. Można oczywiście przyczepić się do tego, iż po raz kolejny autor czerpał wiele z obrazów Hieronima Boscha (motywy z nimi związane pojawiają się także w książce "Popiół i kurz. Opowieść ze świata Pomiędzy"), ale w sumie to tylko drobny szczegół. Oby tylko nie pojawiał się zbyt często.
- Był ciekawie skonstruowany. Autor zaskoczył czytelnika tym, że opowiada równocześnie dwie historie: Vuko Drakkainena i młodego cesarza Tygrysiego Tronu. Nie po raz pierwszy mamy z "czymś takim" do czynienia. Wystarczy, że przypomnimy sobie "Władcę Pierścieni", ale jeżeli chodzi o nasz kraj to nie przypominam sobie książki, która byłaby podobnie zbudowana. Oczywiście poprawcie mnie jeżeli się mylę.

Prawdopodobnie istnieje jeszcze kilka czynników ale na chwilę obecną niewiele przychodzi mi do głowy. Na całokształt na pewno pozytywnie wpływa styl autora. Widać, że nie mamy do czynienia z początkującym pisarzem, ale z osobą, która działa na rynku wydawniczym już od dłuższego czasu. Kimś, kto nie tylko pisał ale także redagował teksty i jest w stanie wyłapać, poprawić, zminimalizować błędy.
Jarosław Grzędowicz wie jak trafić w gusta czytelników. Spodobał się wiedźmin to niby czemu nie miałby wzbudzić sympatii kolejny super bohater? Silny, zwinny, odważny mający wyrobione zdanie na temat otaczającego go świata (a właściwie potwierdzający swoje wyobrażenia o nim na każdym etapie wędrówki). Można widzieć w nim pesymistę-cynika, który od czasu do czasu mile się rozczarowuje. Osobę, która choć wie, że poznawany przez niego świat nie należy do najprzyjemniejszych to jednak żyją w nim ludzie, którzy są dobrzy, którzy chcą coś w nim poprzestawiać, "zmienić na plus". Naszemu bohaterowi uroku dodaje cyfral, tajemniczy mechanizm, który ma zainstalowany w swoim ciele i umyśle. Z podobnym motywem spotkałem się kilka lat temu w cyklu Kobra, którego autorem był Thimoty Zahn.
Uroku książce dodają także przygody młodego cesarza Tygrysiego Tronu. Są one chyba jeszcze ciekawsze (przynajmniej dla mnie) niż Wędrowca do... Może lekko przeciągnięte (oby w trzeciej części zaczęło się coś wyjaśniać), ale dla niektórych czytelników taka dłuższa forma wprowadzenia do zdarzenia kulminacyjnego może odpowiadać.

W sumie obie części "Pana Lodowego Ogrodu" oceniam pozytywnie.
Część drugą może trochę mniej, gdyż według mnie była przeciągnięta. Praktycznie nic nam nie wyjaśniła. Vuko nadal jest zagubiony w swojej podróży, gdyż epizod z dziećmi-krabami i maszynerią zła tak naprawdę niczego nie wyjaśnił. Samo uczenie się władania mocą (?) także jest niewielkim krokiem do przodu. Niby jakoś ją poznaje, czuje, ale czytelnicy nadal nic nie wiedzą o niej konkretnego. Historia młodego cesarza także nie posunęła się naprzód. Miały miejsce epizody, ale nic poza tym.
Mam nadzieję, że kolejny tom wyjaśni nam co nieco, gdyż dalsze przedłużanie przygód jednego i drugiego bohatera może być trochę nużące. Przestałem się łudzić już, że przyszła część będzie zakończeniem cyklu. Wydaje mi się to niemożliwe z technicznego punktu widzenia. Za dużo jeszcze do wyjaśnienia zostało a nie sądzę, aby przeładowanie faktami było tym, co dodaje uroku powieść. Przecież wrzucenie wszystkich tajemnic do jednego worka na raz spowodowałoby jedynie super miszmasz i to wszystko.
Obyśmy tego uniknęli.

Pozdrawiam!
Sharin, Pigeon Slayer

[Zorbeczka]

Tom pierwszy pochłonęłam za jednym przysiadem. Niezwykle wciągnęła mnie szczególnie historia Vulka. Opisy był na tyle wyraziste, że dokładnie widziałam w swojej głowie poszczególne sceny, a nie nachalne jak w niektórych książkach gdzie opis jest tak zawiły i długi, że mam ochotę zrobić sobie herbatę jak w trakcie przerwy na reklamy


Tom drugi był troche przegadany i stracił część klimatu, co nie znaczy ze nie był dobry. Owszem- dobry ale nie rewelacyjny niestety. Znacznie mniej mnie zaskakiwał i odpowiednio dłużej zajęło mi przebrnięcie przez niego - choć nie powiem ze bez przyjemności

Poza tym zgadzam sie z poprzednikiem.

[Garet]

Księga Jesiennych Demonów - pierwsza książka Grzędowicza z jaką miałem styczność, pamiętam jak zaczytałem się tak bardzo, że zamiast wysiąść na swoim przystanku ocknąłem się kiedy autobus stanął już na dworcu.... Później musiałem się troszkę przejść W każdym razie ten zbiór zrobił na mnie duże wrażenie, a większość opowiadań pozostanie na długo w mojej pamięci. Najbardziej wciągnął mnie chyba Piorun, najbardziej poruszyły Czarne Motyle ale reszta opowiadań 3ma klasę. Na okładce pani Agnieszka Kawula z Poltergeista pisze "Groza bije z każdego opowiadania" - według mnie nie do końca, owej grozy jakoś zbytnio nie czułem, całe szczęście w żaden sposób nie przeszkodziło mi to w odbiorze książki. Zaraz nad tą wypowiedzią pisze druga Agnieszka tym razem Chojnowska "Opowiadania potrafią przekonać czytelnika, że nie ma do czynienia z żadną fantastyką, że obcuje z celną, ironiczną, ponurą w wymowie prozą obyczajową" i z tym się jak najbardziej zgodzę. A z Dicka przeczytałem jedynie Blade Runnera więc i żadne zapożyczenia odbioru nie psuły. Jedna z lepszych książek jakie czytałem.


Pan Lodowego Ogrodu T 1 i 2 - kolejna przygoda z panem Grzędowiczem, wielce udana i pasjonująca. Coś jest w stylu pisania J.G takiego, że jego książki wręcz połykam. Wciągają mnie strasznie i zanim się obejrzę już jestem po lekturze. Dlatego też z chęcią widziałbym jak PLO rozciąga się nawet do 4 tomów. Oba tomy to na naprawdę dobre książki,(przede wszystkim dobre kreacje bohaterów i klimatyczny świat w jakim się poruszają) wcale nie uważam, że druga była gorsza ale rozumiem argumenty o braku rozwinięcia akcji, braku nowych wątków, rozwiązań starych. Rzeczywiście tak jest, tyle że dla mnie - to nie był problem. Z niecierpliwością czekam na 3 tom, jednakże również postuluje o brak pośpiechu, wolę poczekać i dostać coś dopracowanego do końca.

A co do owej nielogiczności. Z tego co pamiętam a pamięć mnie mylić może, było opisane jak kraj przez długi czas pogrążony był w niedostatku, jak wiele dni (może i tygodni) trwała susza, jak cesarstwo powoli się rozpadało. Nie wydaje mi się że to była kwestia dnia, z tego co pamiętam proces trwał o wiele dłużej i wtedy nowy kult wyciągał swoje macki po coraz to większą rzeszę niezadowolonych ludzi. A główna przyczyna całego zamieszania, owa tajemnicza pani, która narobiła tyle zamieszania narobiła je przez swoje zabawy z magią i wydaje mi się, że dzięki tej magii mogła pojawiać się w wielu przeróżnych miejscach królestwa, kto wie, może i nawet w kilku naraz.

Popiół i Kurz - - Ile ja się nasłuchałem wśród znajomych chwalebnych słów o tej książce, jaka ona świetna, klimatyczna. A że za fana J.G już w tym momencie można by mnie zapewne uznać, to po PiK sięgnąłem czym prędzej - a rozczarowaniu mojemu nie było granic. Pierwsze opowiadanie było naprawdę ciekawe, ale cała książka to dla mnie niewypał, nie przemawiała do mnie fabuła, jakoś tak kulała cały czas, świat wykreowany przez J.G miał ogromny potencjał, był cholernie ciekawy i potencjałem niestety jedynie pozostał... Zakończenie marne.. I nie chce mi się o tym dalej wspominać.

"Wypychacz Zwierząt" - Z opowiadań zamieszczonych w tym zbiorze znałem jedynie Farewell Blues więc bardzo ucieszył mnie fakt zebrania tylu tekstów w jednym miejscu. Zbiór oceniam na plus, było naprawdę kilka dobrych opowiadań, parę średnich, do Księgi Jesiennych Demonów sporo temu brakuje ale i tak warto było przeczytać. Nie zawiodłem się
[/b]

[Dionizos]

Jak na razie, mimo wszechobecności autora, miałem przyjemność zapoznać się z pierwszym i drugim tomem Pan Lodowego Ogrodu. Cóż sam pomysł był niezły - nowoczesny człowiek z technicznymi cudeńkami wrzucony do średniowiecznej rzeczywistości. Może nie była to myśl oryginalna, bo choć nie podam wam tytułów to gdzieś tam kołacze mi myśl, że coś podobnego już było. Niemniej trzeba zaznaczyć, że autor całkiem nieźle poradził sobie z realizacją pomysłu. Styl jest dobry i przyjemnie, bez większych zgrzytów, czyta się PLO. Na co możemy narzekać przy okazji PLO? Czasami na naiwne i przejrzyste motywy. Vuko zamienił się w drzewko, czy nie było oczywiste, że zostanie uratowany? Całkowitą pewność można było mieć do wszechobecnego staruszka, każdy spostrzegawczy i choć trochę oczytany czytelnik domyśli się, że owa postać jest kimś więcej. Na pewno drugi tom trochę zawiódł, gdyż był takim przestojem. Praktycznie mam wrażenie, że jeśli ktoś przeczyta pierwszy, a potem miał przeczytać trzeci, to nie wiele by się pogubił. Niewiele zostało wyjaśnione. W przypadku Vuka wszystko ogranicza się do szkolenia(kolejny typowy motyw) i odkrycia kimże są nasz kraby. I mimo, że czyta się to dobrze i jakoś specjalnie to wszystko nie nudzi to pozostaje ogromny niedosyt po tomie pierwszym. Tak mówię, że jest źle i źle iż można by pomyśleć, że szkoda czasu na PLO. I o ile w przypadku wymagającego czytelnika co do drugiego tomu miałbym wątpliwości, to w przypadku pierwszego nie mam żadnych. PLO mimo wad jest książka naprawdę świetną prezentującą nam wspaniały i klimatyczny świat, bohatera, który choć zdaje się być kolejnym super hero w rzeczywistości jest normalny i bynajmniej nie jest niezniszczalny, o czym szybko się przekonujemy. Drugi równocześnie prowadzony wątek, o tygrysim tronie, wypada trochę bladziej, ale również prezentuje się dobrze. Na przykład mi w szczególności przypadły fragmenty z wyspami i budowaniu na nich mini-państw. Wracając jeszcze do drugiego tomu to tam szczególnie spodobał mi się motyw z Cyfral. Latająca wróżka(?) wydaje mi się być jednym z większych atutów książki mimo, że za często się nie pojawia. Cóż w sumie wyszedł ten post tak, że raczej dominują minusy. Ale uważam, że warto przeczytać PLO. W każdym razie mnie się podobało.

[JackBlack]

Jacek Dukaj o PLO:
„Gdybym więc nie znał jego wcześniejszych tekstów, gdyby to rzeczywiście był Jeremiasza debiut, wołałbym o narodzinach gwiazdy. Ponieważ jednak patrzę przez pryzmat moich oczekiwań i możliwości autora (to nieuczciwe, wiem), pozostanę z uczuciem niedosytu.”

Ja, nie znając wcześniejszej twórczości Grzędowicza, po przeczytaniu Pana Lodowego Ogrodu byłem zachwycony. Po wielu niemiłych przygodach z polską fantastyką wreszcie książka, która trafiła w moje gusta. Kojarzyło mi się trochę z Gaimanem (pieśni, wojny bogów) I w pełni zgadzam się z Dukajem, że jest to „bodaj najlepiej napisana polska fantastyka przygodowa od czasu opowiadań Sapkowskiego o wiedźminie” Drugi tom był może nieznacznie słabszy, ale nadal wierzę, że całość zostanie godnie zwieńczona. W oczekiwaniu na trzeci tom PLO, postanowiłem zapoznać się głębiej z twórczością Grzędowicza i tu spory zawód:

Popiół i kurz- O ile opowiadanie mi się podobało, to jego rozwinięcie już mniej. Czyta się sprawnie, szybko ale czegoś brakuje. Im bliżej końca tym wszystko bardziej się rozłazi, a zakończenie mnie nie przekonuje. Tytuł bardzo adekwatny, bo właśnie tyle zostało mi po lekturze . W ogóle dziwi fakt, że taka książka został nagrodzona Zajdlem. To naprawdę jest aż tak źle z tą polską fantastyką? Czy też może rok 2006 był jakimś „czarnym” rokiem dla polskiej fantastyki i ta książka to najlepsze co się ukazało?

Wypychacz zwierząt- Tu jeszcze słabiej. Ze wszystkich opowiadań podobało mi się jedynie „Buran wieje z tamtej strony”. „Wilcza Zamieć” i „Weekend w Spestreku” ujdą. Mam dziwne wrażenie, że reszta cierpi na syndrom słabego zakończenia (Spestreku to też dotyczy). Poziomu tych krótkich opowiadanek to nawet nie chce mi się komentować, powiem tylko, że ich wyrzucenie ze zbioru mogło wyjść tylko na dobre.

Teraz udało mi się dorwać „Księgę jesiennych demonów” ponoć ma być lepiej.

[Astarte]

Popiół i kurz oraz PLO, tyle na stan obecny przeczytałam, jeśli chodzi o twórczośc tegoż pisarza. Jakkolwiek o pierwszej wymienionej pozycji pojawiają się głównie opinie negatywne, to nie dorzucę swojego głosu do tego worka. I niech mi będzie, że się nie znam - wszak nie śmiem twierdzić, iż jest inaczej. PiK był jedną z pierwszych książek fantastycznych, które wpadły mi w rączki i czytało się ją jak w transie, bez przerw i kilkadziesiąt dni po pierwszej lekturze jeszcze raz od początku. Krótko mówiąc, zachwyciła mnie cała historia łącznie ze spisem treści i kodem kreskowym. Kraina Półsnu, Ka przedmiotów, pełzające myślokształty, skeksy i cała reszta były specyficznym novum dla mojego czytelniczego ,,ja”. Choć wątek ugrzęźnięcia bohatera w domu martwej wdowy był rysą w fabule, która psuła źdźiebko całościowy obraz. Rosół z kurzymi nóżkami i nie wiadomo czym jeszcze i ,,nieświeża” mumia – mamusia (rzekomo) podsłuchująca trupim uchem, brrr... Do książki wrócę jeszcze na pewno, może wtedy okaże się, iż to faktycznie beznadzieja na resorach, lecz póki co, trwam w błogiej nieświadomości jej niedociągnięć.

Zaś PLO? Totalny odpływ w krainę szczęścia i brak kontaktu ze światem zewnętrznym, tak przez jakieś trzy dni chyba. I łypanie spod oka na wszystkich potencjalnych ,,przeszkadzaczy” celem ewentualnego pożarcia ich, jeśli nie zaprzestaliby czynności przerywających lekturę. No może tylko cyfral jako Disney-kicz-project wkurzał momentami, ale nic to w porównaniu z przyjemnością nieziemską stąpania w świecie skonstruowanym przez autora. Tylko jak długo można czekać na trzeci tom?! Nie doskwiera mi nadmiar cierpliwości, więc pozostaje tylko zgrzytanie zębami

[Uczeń Czarnoksiężnika]

Ostatnio przeczytałem dwa zbiory opowiadań Jarosława Grzędowicza - Księgę jesiennych demonów i Wypychacza zwierząt. Tym samym do znajomości wszystkich wydanych książek autora brakuje mi tylko Popiołu i kurzu, który stoi na półce i czeka na swoją kolej.

Co do opowiadań, nie mam w zasadzie zastrzeżeń. Przyjemnie mi się czytało. Wiele tekstów bohaterów opowiadań łatwo wpada w ucho, przez co postacie są oryginalne i charakterystyczne. Księga jesiennych demonów jest swego rodzaju antologią tematyczną, którą spaja jesienny, ponury klimat oraz problemy z jakimi zmagają się bohaterowie opowiadań. Problemy z życia wzięte, nieszczęścia życiowe, brak pieniędzy, szczęścia rodzinnego, utrata pracy. Autorowi udało się utrzymać tą ponurą atmosferę przez całą objętość zbioru, co uważam za plus. Jeśli ktoś chce się pośmiać i poprawić sobie humor, powinien sięgnąć po Pratchetta.

Wypychacz... jest już zupełnnie inną antologią. Są to opowiadania niepowiązane tematycznie. Łączy je tylko jedna cecha, że były już gdzieś wcześniej wydane. Autor postanowił pozbierać je do jednego worka i wydać pod jednym szyldem. Wielcy fani Grzedowicza, którzy śledzą dokładnie i czytają teksty autora rozmieszczone w różnych antologiach mogą się zawieść, bo okryją, że nie ma w Wypychaczu... nic nowego.
Ci czytelnicy, tacy jak ja, którzy rzadko kupują antologie nie powinni czuć się zawiedzenie z powodu zakupu i lektury opowiadań zawartych w powyższym zbiorku.
A liczba ich 13. Z czego kilka dłuższych a kilka mniejszych, około 10-15 stronicowych, które Jarosław Grzędowicz pisał niegdyś na zamówienie literackiego dodatku do Faktu. Choć krótkie, muszę Wam przyznać, że niektóre z nich są bardzo ciekawe. Ujęła mnie miniaturka Obrona konieczna . Choć zakończenie jest, krótko mówiąc, tragiczne, to jednak sama konstrukcja utworu jest dla mnie majstersztykiem.
Z większych opowiadań dwa zostały wyróżnione ważnymi nagrodami fantastycznymi - Zajdlem i Sfinksem, na które moim zdaniem spokojnie zasłużyły.
I w zasadzie jeśli wszystko inne w zbiorze okazałoby się, kolokwialnie mówiąc, kaszaną, to dla tych dwóch utworów i tak warto byłoby zakupić Wypychacza...
Buran wieje z tamtej strony i Wilcza zamieć. Recenzował nie będę. Nie czytałem całego wątku wstecz, ale jestem pewien, że była już o tych tekstach mowa.

Jedyne co mi się nie podoba to okładka, typowo fabryczna. Długi czas książka ta nie zwracała mojej uwagi właśnie ze względu na okładkę.

[Tixon]

Moja znajomość z Grzędowiczem zaczęła się od Pana Lodowego Ogrodu, gdy straciłem już nadzieje co do poziomu rodzimej fantastyki. Jednak lektura przygód Vuko dała mi iskierkę nadziei. Grzędowicz zawarł wszystkie uwielbiane przeze mnie aspekty - ciekawą fabułę, żywego i często cynicznego bohatera, przeplataną narrację pierwszo i trzecioosobową, barwne dialogi... W dodatku zakończenie, które wgniata w ziemię.
Z wielką niecierpliwością oczekiwałem na premierę drugiego tomu... i czekałem... i czekałem, bo cholera, w całym mieście nie mieli ani egzemplarza! Dopiero na sylwestrze od Gildian dostałem...
Drugi tom również był pasjonującą lekturą... ale to już nie to co pierwszy. Czegoś mu brakowało, aby zrównać się z poziomem pierwszej części. Rollo stwierdził kiedyś, że PLO t2 jest książką, do której nawet ja się nie przyczepię... Cóż, chyba się trochę przejechał

Kolejną książką Grzędowicza, która znalazła się w moim posiadaniu, był zbiór opowiadań - Wypychacz Zwierząt, zawierający zarówno utwory długie, jak i króciutkie. Pojawiały się zarzuty, że książka jest złożona ze starych, wcześniej publikowanych opowiadań, jednak dla mnie to nie był żaden problem - wcześniej znałem tylko jedno opowiadanie autora - Pocałunek Loisetty, więc z tym problemów nie miałem. Opowiadania prezentowały różny poziom - raz słabsze (jak na Grzędowicza), raz lepsze - mi do gustu bardzo przypadło opowiadanie Buran wieje z tamtej strony, ale i Wilcza Zamieć, i Farewell Blues jak i Weekend w ...

Po burzliwej dyskusji z Nauzyk na temat poziomu tejże książki, zaopatrzyłem się zarówno w Księgę Jesiennych Demonów, jak i Popiół i Kurz.
Księga znowu była zbiorem, który bardzo przypadł mi do gustu. Nie żebym się zachwycił Klubem Absolutnej Karty Kredytowej czy Opowieścią terapeuty (które obie są znakomitym pomysłem i realizacją), jak niektórzy, ale wystarczy, że mi się podobały. Pozostałe opowiadania były o poziom czy dwa słabsze, ale również powyżej średniej.

Rozczarowanie jednak przyszło przy Popiele i Kurzu. Nie żeby była to książka zła, jako taka, ale jak na Grzędowicza jest wyraźnie słaba. Jak to powiedział Toudi - "Gdzieś w połowie zabrakło pomysłu i autor ciągnął to już na siłę by zapełniać linijki". Muszę się z tym zgodzić, chociaż to nie zmienia faktu, że książka nadal jest godna uwagi.

[You Know My Name]

Chyba ze mnie jest jakiś odmieniec, bo drugi tom PLO cieszy mnie bardziej od pierwszego. Po 1/3 druga część jest ciekawsza z powodu mniejszej superbohaterowości, Vuko musi więcej myśleć a bo mniej może "machać" i od razu pozytywnie odbija się to na moim książki odbiorze. Łatwo wchodzi, bo czytam to z prędkością dawno u mnie nie notowaną, same plusy chyba jak na razie.

[Sosnechristo]

Panie, Panowie - co jest, zmowa milczenia? Akurat kiedy ON wraca?

[Toudisław]

Jakoś mnie to na nogi nie powala. Tom 2 mocno mnie zawiódł i wole nie mieć niesamowitych oczekiwań do 3 to się nie zawiodę. Spokojnie przekonamy się czy z tej mąki będzie chleb. No i ma być 4 tom czyli nie prędko poznamy zakończenie.

[KreoL]

Ja podobnie jak Toudi nie jestem tak entuzjastycznie nastawiony do PLO3. Znowu wymyśli jakieś 'wróżki' i z niezłego czytadła zrobi się miszmasz. W sumie to bardzo bym nie chciał by przekombinował cesarskiej częsci fabuły. W drugiej części to na niej skupiłem głównie uwage przemęczajac przygody przygody piotrusia pana i jego wróżki zębuszki.

[Toudisław]

Mnie ciekawi jak połączy oba wątki. Czy wątek cesarski będzie miał realny wpływ na całokształt wydarzeń. Tzn czy chodzi tylko o odzyskanie tronu czy o sytuację na planecie. Tom 3 to będzie pewnego rodzaju próba. Już 2 nie zebrała super opinii i wielu się zniechęciło,. nieudana 3 to może być koniec serii. Już tylko fanatycy będą czekać na tom 4. jak 3 się uda to i na tom 5 będą czekać.

[KreoL]

Pewnie się okaże, że aby odzysać tron bedzie musiał podążyć do miejsca przepowiedzianego przez wyrocznie jako jedyna szansa na jego odzyskanie... a tam niemożliwe :D bedzie drugi bohater. ^^ I cała prorokini bogini okaże się drugim z 'zaginionych' naukowców.

[Toudisław]

a gdzie super artefakt ? co dzięki niemu pokonają każdego wroga ? zapomniałeś że "Cysorz " musi przejść przemianę i okazać się super wypasionym supermenem.

okładka słaba.

[KreoL]

Hmm może faktycznie zapomniałem, bo dosć dawno czytałem. Chyba bedzie trzeba sobie przypomnieć reszte.

Okładka całkiem przyjemne ma kolory, ale jak by jakimś elementem nie pasuje w stosunku do reszty,ale klimat zachowany. Zresztą nie ważne, byle miała ten sam format i grzbiet w odpowiednią stronę a wnętrze było dobre to jakoś przód przeżyje

[Toudisław]

[KreoL]

Późno już i nie złapałem tego sarkazmu

A ja bym chciał by skonczył to na zapowiedzianych 4 częściach i wymyślił coś nowego.

[AdamB]

No i zmowa milczenia została przełamana przez zgorzkniałych książkocholików.
Dobrze, że wreszcie wyjdzie trzeci tom, oby szybko wyszedł czwarty i następne.
Akurat tą sagę w wykonaniu tego autora kupię w ciemno. Jak dla mnie to ideałem była początkowa część pierwszego tomu, zaraz po wylądowaniu bohatera na planecie. Niestety koncept autora poszedł dalej w troszkę innym kierunku niż ja bym sobie życzył. Tylko, że to on piszę książkę nie ja. Pozostaje smakować jego dzieło.
A jest znakomite. To jedna z ciekawszych i najbardziej oryginalnych książek polskiego autora w ostatnich latach. Przywraca mi wiarę w to, że polak też potrafi.
Prawdziwa fantastyka, ciekawy świat, intrygująca i wciągająca fabuła. I dopóki autor ma takie pomysły jak jeszcze w tomie drugim to ja nie chcę prędko poznać zakończenia.
Czekam na więcej.

[dworkin]

[Toudisław]

[Tomasz]

[Shadowmage]

Tylko Thorgal lepszy :D
Ja przeczytam "PLO" do końca, ale jakoś fanem nie jestem. Pierwszy tom był niezły, ale po szaleństwie, jakie wywołał, spodziewałem się czegoś powalającego. Drugi to już zawód, najlepsze sceny są na początku, później nudy.

[Tomasz]

[Shadowmage]

Tyż prawda. Po "Wilczycy" chyba już nie było dobrego albumu.

[Toudisław]