[Maeg]

[nosiwoda]

Trzeba zwrócić uwagę malakhowi, że skrót od tysiąca to "tys.", a nie "tyś."

[You Know My Name]

Wszystko czego chcielibyście się dowiedzieć od O.S. Carda a nie macie jak zapytać.
Tak wyszło, że będę mógł o to zapytać w poniedziałek rano, kiedy to z ramienia ZB będę zadawał wykoncypowane przez Was pytania (zapis wywiadu będzie na Książkach).
Zapraszam każdego zainteresowanego do przedstawiania pytań.

[Grigori]

Kolejne spotkanie z twórczością tego autora właśnie za mną.

Bardzo dobrze wspominam "Grę Endera", z jej wiarygodnym oddaniem geniuszu i związanych z nim rozterek oraz kłopotów głównego bohatera. To był chyba najmocniejszy punkt tej powieści, toteż po kontynuacji oczekiwałem czegoś na podobnym poziomie.

I z żalem muszę przyznać, że "Mówca Umarłych" nie uczynił mym oczekiwaniom zadość. A przecież to tak wysoce ceniona książka. Trudno mi się z tym zgodzić. To co poczytywałem za największy atut pierwszej części cyklu, czyli kreacje Endera; chłopca który na przekór wszystkiemu dąży do celu, a nawet gdy cel zdaje się nieosiągalny doprowadza go do niego głęboko zakorzeniony upór, tutaj się rozproszyło. W Mówcy Ender się zmienił, może to zamierzona oznaka dojrzałości, ale nie to poczytuje za wadę. Raczej fakt, że uleciała z niego charyzma. Mało tego, zastąpił ją naiwny optymizm pobrzmiewający w całej książce. Trudno doszukiwać się wiarygodności w poczynaniach Endera i ich efektach, bo naczelnym hasłem powieści jest "prawda zawsze zwycięża". Żeby to jeszcze było przedstawione jako proces dochodzenia do prawdy, najpierw przez młodego Wiggina, a później kolejnych bohaterów. Ale tego nie ma. Ender po prostu mówi prawdę i już wszystko załatwione - każdy robi to co słuszne i osiąga katharsis. Ciężko mi było strawić tą praktycznie bajkową naiwność. Według mnie autor nie odnalazł się w środowisku bardziej rozbudowanym niż Szkoła Bojowa przez co Lusitania i jej mieszkańcy nigdy nie osiągnęli wiarygodności.

A to prowadzi mnie do drugiego poważnego zarzutu, czyli kreacji świata. Mimo iż staram się mieć na względzie iż jest to stara już powieść, trudno mi jednak przyjąć, że w piątym tysiącleciu naszej ery - w książce sf - szczytem modyfikacji ciała człowieka jest kolczyk w uchu, a w trzy milenia od odkrycia, ludzkość nadal nie rozumie jak działa wykorzystywana przez nią technologia. Właściwie książka się bez tego obchodzi, jednak szok związany z brakiem postępu przez praktycznie trzy tysiące lat dzielące obie części cyklu jest spory i podważa znów wiarygodność świata. Sama fabuła krąży wokół Prosiaczków i te niestety też nie są mocnym punktem programu. Z założenia obce, choć nie tak obce by pozostały niekomunikatywne. Jednak ta obcość to tylko fasada zbudowana na bazie dziwnej, obcej ewolucji. Całe wrażenie pryska, kiedy jak przy pstryknięciu palcem pojmują naglę pojęcie morderstwa oraz wszystkie idee-prawdy Endera i przyjmują je bezkrytycznie. Z antropologicznego punktu widzenia to tak absurdalne, że chyba właśnie Prosiaczki są największym mankamentem - a na pewno niewykorzystanym potencjałem na dorosłe wykorzystanie tego wątku - książki.

W sumie to ponarzekałem, więcej niż myślałem że to zajmie, tym bardziej, że w sumie książka mi się nawet podobała. Jak na prostą bajkę dla starszych dzieci rzecz jasna. Bo jakiejkolwiek konkurencji nie tylko z dzisiejszą, nie tylko z ówczesną poważną fantastyką, ale nawet z poprzednią częścią cyklu nie wytrzymuje. Także trochę jestem zawiedziony, bo nie tego oczekiwałem. Tym bardziej więc zastanawia mnie, czemu "Mówca Umarłych" otrzymał Hugo i Nebule. Czy to siłą rozpędu, czy może był to rok nieurodzaju w fantastyce? W każdym razie, słysząc opinie że kolejne części cyklu są jeszcze słabsze, nie sądzę bym kiedyś po nie sięgnął.

[Tixon]

Grigori, napisałeś właściwie to co ja, tylko o wiele lepiej

W ramach przerwy od uniwersum Endera, wróciłem do świata Alvina z Czerwonym Prorokiem. I chociaż można mu zarzucić wiele z tego, co Enderowi, czytało mi się o wiele lepiej.
Początkowo wydawało mi się, że powieść będzie skomplikowana - kilka przewodniczących postaci obdarzonych mocą, wśród których Alvin nie gra jeszcze znaczącej roli, każdy ze swymi celami. Ale im dalej w książkę, tym prostsze się to stawało - każdy z bohaterów miał jeden cel, jedną nitkę za którą podążał.
Cieszy mnie przedstawienie Armora z drugiej strony. W pierwszym tomie był fanatykiem religijnym i dupkiem, w drugim wychodzi na dobrego i uczciwego przywódcę, dobrego i rozsądnego człowieka.

[Greybrother]

Moja przygoda z Cardem sięga dość zamierzchłych czasów, ale jak to ktoś wyżej powiedział, mam go w sercu i nie chce mi się tak bardzo zagłębiać w jego pomysły na na kreację światów które tworzy. Inteligencji odmówić mu nie sposób On ma dużo dzieci i chyba jedno czy dwoje bardzo chore, jedno zmarło. Przeżył dramat, wyraźnie odreagowuje go w swojej twórczości, stąd motyw wybitnie inteligentnych dzieci z traumą w jego twórczości przewija się bardzo często. Jemu chodzi o warstwę psychologiczną raczej, rozwój i dorosłość ukształtowaną przez izolację i cierpienie niż budowanie szczegółów świata, technikę czy aspekty kulturowe. Tak było m. in w sagach o Enderze i Alvinie, Glizdawcach. Na pewno można przyczepić się do wielu uproszczonych wątków, nielogiczności, ale ja jakoś łapię ten jego rytm, muzykę narracji (poetycko, cholera zabrzmiało, ale tak to czuję)
Lubi też wrzucać filozoficzne kawałki np. w Ksenocydzie. Ogólnie Ender i kontynuacja to całkiem niezła literatura. Podobał mi się zwłaszcza Mówca i parę scen, np. wejście Endera do rodziny Novinhy, mowa po śmierci Marcosa. Szkoda, że nie pociągnął dalej cyklu. Wprawdzie obniżył loty w Dzieciach Umysłu, ale chętnie bym dalej pobył z "rozdwojonym" Enderem.
Teatr Cieni i reszta ziemskiej historii dzieci ze Szkoły Bojowej jakoś mnie nie wciągnął
Wciągnęły mnie za to Glizdawce. Uważam, że to jeden z jego lepszych pomysłów. Często, jak pamiętam, wracałem do tej książki. Naddusza i reszta cyklu nie miała tej muzyczki. Za to zainteresował mnie Tropiciel. Mam jeszcze jedną refleksję na temat Carda. On ma coś porobione z osobowością, taki patologiczny rys. Wątek horroru, okrucieństwa pojawia się właściwie w każdej opowieści. Tak jakby w sobie miał pokłady , nie wiem, sadyzmu może, jakiegoś demona, którego trzyma na wodzy. Może to jego terapia ?

[silaqui]

Jaki Card jest, każdy widzi...
Po początkowej fascynacji Siódmym Synen i Grą Endera naszło mnie małe znużenie moralizatorskim tonem Carda, jednak jego najnowsze dzieło "Zaginione Wrota" tchnie świeżością. Być może dlatego, że jest to książka skierowana do młodzieży, być może przez to, że Orson odciął się prawie całkowicie od alternatywnej rzeczywistości Alvina czy kosmosu Endera. Oczywiście spotkamy tutaj kilka stałych chwytów, jednak wszystko podane zostało w strawny i przyjemny sposób, a główny bohater, choć odkrywa w sobie niesamowite moce, to jest jednak nad wyraz wiarygodny.
Card dostarcza mi rozrywki połączonej z niedużym wysiłkiem, i za to go lubię

[adamo0]

[Jezebel]

Taki mam zamiar i na pewno go spełnię w najbliższym czasie, bo takie zaległości to wstyd i hańba

[Jander]

Ja też, ale pewnie szybciej zobaczę film, niż przeczytam książkę.

[Jezebel]

Jest też audiobook, podobno wielce przyjemny w odbiorze. I jestem w stanie w to uwierzyć, bo uwielbiam głos Rocha Siemianowskiego.

[Młodzik]

A ja się zastanawiam, czy jest sens czytać, bo niespecjalnie mnie interesuje nie-hard SF.

[adamo0]

Książka sama w sobie jest świetna. Warto poznać według mnie.

[Tixon]

Młodzik, no wiesz? Nie chcesz przeczytać książki przygodowej o super dzieciaku?

[adamo0]

Tixon, tak to napisałeś, że zaraz sam uwierzę, że Gra Endera jest kiepska a nie jest przecież!

[Tixon]

Nie jest kiepska. Jest naiwna. Nie jest to coś niewybaczalnego, ale to raczej lektura dla młodszych.

[toto]

No i Cień Endera jest lepszy.

[Młodzik]

No i właśnie dlatego niespecjalnie chce mi się zabierać za "Grę Endera". Jeśli chcę czegoś lekkiego i przygodowego, to się biorę za stosowne fantasy. Z SF interesuje mnie tylko hard i pozycje z najwyższej półki, czy też coś pokroju "Hyperiona" (hard to nie jest, wyżyny ambicji również, no ale sami wiecie ).

[adamo0]

[Młodzik]

Wszystkie Dukaje, Ślepowidzenie, Hyperiony, opowiadania Chianga.

[Jezebel]

[Oceansoul]

Szkoda tylko, że nie ma 'Cienia...' w formie audiobooka; tak już przywykłam do tego, że książki Carda czyta mi Roch Siemianowski, że nie potrafię się zabrać za nie bez niego. :D

[silaqui]

[Oceansoul]

Jest "Ksenocyd", dziś zaczęłam.
http://audioteka.pl/ksenocyd,produkt.html

[Fidel-F2]

Przecież Hyperion naiwnością specjalnie nie odbiega od Gry Endera. To ta sama klasa mniej więcej.

[Shadowmage]

Ja tam uważam, że "Grę Endera" przeczytać warto. Powtarzałem ją ze dwa lata temu przy okazji Stolyka - i tak, jest naiwna, nie budzi takich emocji jak kiedyś, ale jednocześnie to dobra książka. A "Mówca umarłych" jeszcze lepszy.

[Tixon]

[silaqui]

[Shadowmage]

[Sabetha]