[Jander]

Dokładnie tak - jak chodzę po księgarniach to czasem buszuję przez półki ze współczesną polską prozą i nie potrafię znaleźć nic, co by mnie mogło zainteresować. Zastanawiam się czy może za słabo szukam lub moje gusta są zbyt mocno ukierunkowane na fantastykę. Ale widzę, że nie tylko ja szukam czegoś nowego, innego od gejów i lesbijek, wyrzutów sumienia z powodu że żyję czy fundamentalistycznego uderzania w religię.
A powieść religijna... Hm, żebym tylko miał zdolności.

[Romulus]

Czytam sobie TANATONAUTÓW Bernarda Werbera. I natknąłem się w tej książce na zgrabny dialog celnie opisujący współczesną literaturę pozbawioną fabuły:

"Niemniej prawda, że Raoul Razorback przeczytał cała masę książek. Zresztą to on wzbudził we mnie zamiłowanie do czytania, podsuwając mi, według jego słów, "nieupierdliwych" autorów, takich jak Rabelais, Edgar Allan Poe, Lewis Carroll, H. G. wells, Jules Verne, Isaac Asimov, Frank Herbert, Philip K. Dick.

- Bo takich nieupierdliwych pisarzy nie ma znowu aż tak wielu - wyjaśniał. - Większość autorów wyobraża sobie, że im bardziej są niezrozumiali, tym bardziej są inteligentni. Rozciągają więc te swoje zdania na dwadzieścia linijek. Potem otrzymują nagrody literackie, a ludzie kupują ich książki, żeby ładnie wyglądały w salonie i żeby osobom, które do nich przyjdą dać do zrozumienia, że są w stanie czytać tak bardzo skomplikowane rzeczy. Przeglądałem książki, gdzie nie dzieje się nic. Kompletnie nic. Pojawia się jakiś gość, widzi jakąś kobietę, podrywa ją. Ona mu mówi, że nie wie, czy się z nim prześpi, czy też nie. Po ośmiuset stronach w końcu decyduje się i oświadcza mu, że nie.

- Ale po co pisać książki, w których kompletnie nic się nie dzieje? - zapytałem.

- Brak pomysłów. Ubóstwo wyobraźni. Stąd wszystkie biografie i autobiografie, fabularyzowane życiorysy... Pisarze, którzy nie są w stanie stworzyć innego świata, mogą jedynie opisywać własny świat, choćby był bardzo ubogi. Nawet w literaturze nie ma już wynalazców. Zatem z braku treści autorzy cyzelują styl i wygładzają formę. Opiszx na dziesięciu stronach swoje nieszczęścia spowodowane czyrakiem i masz całkiem spore szanse dostać Nagrodę Goncourtów.

Wspólny rechot.

- Uwierz mi, gdyby "Odyseję" Homera wydano dzisiaj po raz pierwszy, nawet by się nie pojawiła na liście najlepiej sprzedających się książek. Umieszczono by ją w dziale fantastyki i horrorów. Tylko takie dzieciaki jak my czytałyby to ze względu na opowieści o cyklopach, wróżkach, syrenach i różnych potworach."

To o czyrakach dedykowałbym pewnym autorom polskim, opisującym swoje marne żywota pełne wódy - czy to w Warszawie, czy w Krakowie, czy w Bieszczadach

[Romulus]

Polecanka: w Dużym Formacie pośród smętnych tekstów znajduje się jeden wart polecenia. Dotyczy "fenomenów" literackich tj. książek, kóre stają się bestsellerami, choć nikt nie ma pojęcia, dlaczego. Trochę żartobliwy, ale w gruncie rzeczy na serio i bardzo ciekawie. Po przeczytaniu go zdałem sobie sprawę z jałowości naszych rozważań, co chwyci na naszym rynku, a co będzie wtopą. Zresztą, jak przyznają przedstawiciele wydawców, dla nich to także jest wróżenie z fusów i obstawianie w ciemno, że ta książka sprzeda się w 4 tysiącach a tamta w 12. Potem przychodzi szok: zamiast 4 tysięcy "zeszło" 50 i nikt nie wie, dlaczego. Fajny tekst.

[Romulus]

Znamy już zwycięzców Paszportów Polityki. W Kategorii literatura zwyciężył Piotr Paziński za powieść "Pensjonat".

[MadMill]

Kto to jest Paziński? ja nie wiem, może ludzie tęsknią za tymi czasami? Uwielbienie dla cierpienia w naszym kraju jest fascynujące. Cały naród masochistów.

[Romulus]

"nieco surrealistyczny utwór" - to zwiastuje standardową papkę dla intelektuali, bez fabuły, bez pomysłu a autor wybebeszać się będzie. Błe....
W powołanym przeze mnie cytacie z kiepskiej powieści "Tanatonauci":

Cytat:

Większość autorów wyobraża sobie, że im bardziej są niezrozumiali, tym bardziej są inteligentni. Rozciągają więc te swoje zdania na dwadzieścia linijek. Potem otrzymują nagrody literackie, a ludzie kupują ich książki, żeby ładnie wyglądały w salonie i żeby osobom, które do nich przyjdą dać do zrozumienia, że są w stanie czytać tak bardzo skomplikowane rzeczy. Przeglądałem książki, gdzie nie dzieje się nic. Kompletnie nic. Pojawia się jakiś gość, widzi jakąś kobietę, podrywa ją. Ona mu mówi, że nie wie, czy się z nim prześpi, czy też nie. Po ośmiuset stronach w końcu decyduje się i oświadcza mu, że nie. - Ale po co pisać książki, w których kompletnie nic się nie dzieje? - zapytałem. - Brak pomysłów. Ubóstwo wyobraźni. Stąd wszystkie biografie i autobiografie, fabularyzowane życiorysy... Pisarze, którzy nie są w stanie stworzyć innego świata, mogą jedynie opisywać własny świat, choćby był bardzo ubogi. Nawet w literaturze nie ma już wynalazców. Zatem z braku treści autorzy cyzelują styl i wygładzają formę. Opiszx na dziesięciu stronach swoje nieszczęścia spowodowane czyrakiem i masz całkiem spore szanse dostać Nagrodę Goncourtów.

Nic tylko powtarzać przy okazji takich zwycięzców w Polsce.
Ale - uprawiam demagogię, bo książki nie czytałem. Ale to podsumowanie z jury krzyczy do mnie jednoznacznie: NIE BIERZ DO RĘKI TEGO GÓW.A ! ! !

[Jander]

Mam wrażenie, że Twój cytat opisuje Ulissesa Joyce'a (jeden z rozdziałów np. nie zawiera znaków interpunkcyjnych, a treść całej książki można streścić w słowach "blablabla przez 800 stron).

[Tixon]

[Jander]