[Rashmika]

Cintryjka, przestań, bo zaczne kurwami rzucać, Cherezinska to grafomanka dla pensjonarek jest, a jej ojcem duchowym jest paolo fellatio.

[Mamerkus]

[Trojan]

[Rashmika]

Jak nie cierpię Sienkiewicza, to jednak pojechałeś na suchy przestwór oceanu. Sienkiewicz znakomicie operował słowem i stylem (co mnie zawsze kurewnie męczyło), a z tego co pamiętam, Drunowi wychodziły zabawy słowem równie dobrze co Remigiuszowi Mrozowi. Weź się.

[Fidel-F2]

Kurwa, Trojan, gdzie Krym, a gdzie Rzym. Druon nie ma nawet pięciu procent sienkiewiczowskiego pióra. Żeś chłopie z dupy porównanie wymyślił. I jakich Templariuszach. W pierwszym tomie prawie ich nie było. A im dalej, o ile mi wiadomo, tym ich mniej. Ta seria nie ma nic wspólnego z Templariuszami.

[Romulus]

Michael Schulman "Oscarowe wojny. Historia Hollywood pisana złotem, potem i łzami". Kupiłem sobie w papierze i nie żałuję. Książkę polecał Michał Oleszczyk, autor najlepszego polskiego podkastu o filmach "SpoilerMaster". Ale kupiłbym i tak. Z tej książki nie dowiecie się, ile aktorek było nominowanych, ilu aktorów, kto najdłużej przemawiał, a kto najlepiej płakał lub pieprzył kocopoły o pokoju po otrzymaniu statuetki. Jak wskazuje tytuł, historia Oscarów jest tu mocno sprzęgnięta z historią amerykańskiej branży filmowej. Pokazuje ewolucję Akademii od momentu powstania po czasy współczesne. Nie analizuje Oscarów rok po roku, ale autor patrzy na historię przez pryzmat najważniejszych filmów, przemian w kinie dekada po dekadzie. Nie skąpi soczystych historii, ale nie dla samej ciekawej anegdotki. Generalnie, jak to piszą, samo gęste, samo soczyste mięsko. Jestem dopiero po przeczytaniu 150 stron, ale kwiczę z radości za każdym razem, kiedy wracam do lektury. Śmiem napisać, że jeśli ktoś lubi nie tylko kino, ale i historię i opowieści o kinie oraz o powstawaniu filmów - to jest lektura obowiązkowa. Ponad 500 stron drobnego druku i jeszcze ze setka stron z przypisami i źródłami.

[Trojan]

Templariusze byli w kontekście.
Cię ten Duron ubodnął... czytałem z 10 lat temu, zresztą "namówiony" tutejszą dysputą (aka Romulus, a może na LH?), i nie wyniosłem tak krytycznej oceny.
Duron fabularyzuje historię Francji a Sienkiewicz umieszcza fabułę w kontekście historii Polski. Oczywiście że Heniek był bardziejszym pisarzem jak Maurycy ale to Duronem się jeszcze wybronisz na studiach a Sienkiewiczem nie (chyba że na polonistyce). Taka różnica.

[Fidel-F2]

Nic mnie nie ubodnął, tylko pleciesz jak potłuczony to koryguję.

[Mamerkus]

Może niech wszyscy zainteresowani przeczytają Leszka Białego, to będą mieli dobry punkt wyjścia do oceny innych powieści historycznych i powieści tak zwanych historycznych.

[Rashmika]

No ja jutro mam zamiar nie ruszyć się z łoża i czytac tego Mamerkusa.

[Fidel-F2]

Jedwabnik - Robert Galbraith

Wzięty z rozpędu. Mimo, że początkowo trochę się skarciłem, no bo ciągle to samo? Came on. Ale po kilku stronach wsiąkłem i dowiozłem do końca bez cienia znużenia. Rzecz bardzo podobna do pierwszego tomu cyklu w zakresie warsztatu - świetne postacie (plus rozwój relacji), lekka narracja, doskonały wątek romansowy, niezłe tło społeczne. Dodatkowo "Jedwabnik" to meta-zabawa literaturą. Głównym motywem fabularnym jest książka robiąca zamieszanie w środowisku literackim, podobnie jak książka JKR (wszystko dzieje się w światku pisarsko-wydawniczym, które JKR prezentuje jako stado małostkowych, nieustannie gryzących się po kostkach, rozwrzeszczanych, rozpapranych, z ego rozdętym do gargantuicznych rozmiarów, kundelków), każdy rozdział opatrzony jest mottem - cytatem z literatury - będącym esencjonalną parafrazą rozdziału, możemy doszukiwać się rozmaitych paraleli z rzeczywistością.

W kontekście zagadki kryminalnej powieść sprawia wrażenie odrobinę naciąganej, ale jak dla mnie autorka zrobiła to świadomie, bo w kontekście "literackim" wszystko gra i buczy. Oczywiście zależności przyczynowo-skutkowe są zachowane, ale w prawdziwym życiu niektóre reakcje, wybory i decyzje byłyby pewnie inne. Ale w sumie, może nie.

W tomie można zauważyć pewien, może nie drastyczny, ale zauważalny wzrost zbrutalizowania, głównie aspektu estetycznego. Taki lekki zwrot turpistyczny.

Pozycja równie dobra co poprzednia, może nawet odrobinę lepsza dzięki tej meta-zabawie.
9/10

[Trojan]

Jak wspomniałem wcześniej - Rowling całkowicie mnie kupuje (w tej serii) wejściem w angielskie środowiska, czy to jak w tym przypadku literatów, czy w innej - sir'owskich degeneratów

[goldsun]

Travis Baldree "Legendy i latte"
Z cyklu eksperymentów - nawet fajne czytadełko, typowo relaksacyjne.
Heroic fantasy z punktu widzenia orczycy która chce "przejść na emeryturę" i w spokoju prowadzić kawiarnię (w mieście w którym praktycznie nikt nie wie co to w ogóle jest kawa).
Bardzo luźne, bardzo lekkie ale z takim pewnym urokiem.
Kupiłem bardziej pod kątem żony, która bez kawy nie wyobraża sobie życia. ;-)
Ale sam przeczytałem po tym jak się zmęczyłem na ogródku, w jeden wieczór (jakieś 3h).
To bardziej taka opowiastka obyczajowa w sztafażu tego heroic fantasy.
Trochę szkoda mi, że to wszystko związane z kawą nie ma tego sznytu fantasy, takiego odczucia bardziej może steampunkowego - tu kompletnie tego fantasy nie czuję. I mam wrażenie trochę nie wykorzystania postaci które dołączają do obsługi kawiarni. Tylko sukkub trochę swoje zdolności wykorzystuje, ale inne postacie równie dobrze mogłyby być zwykłymi ludźmi (niektóre są ludźmi).
No i fajnie byłoby poznać więcej o niektórych bohaterach, zwłaszcza o gnomie grającym w szachy. (nie wiem czy tylko ja tak mam, ale strasznie kojarzy mi się z alienem w czapeczce z MiB3).

Luźne, relaksujące niekoniecznie wymagające wyłączenia mózgu, ale też nie wymagające jakoś bardzo używania go.
Dla tych wszystkich uwielbiających MKP, Ambercombiego itp - to nie jest fantasy w którym się macha mieczem, rzuca zaklęciami itp. Tu się podaje kawę, z bułeczką cynamonową ... ;-)

[bio]

Góra pod morzem Raya Naylera to dobra SF bliskiego zasięgu. Od dawna nie miałem tak, że od początku byłem przekonany do satysfakcjonującej kontynuacji. Powieść traktująca o pierwszym kontakcie z obcą, acz ziemską inteligencja może pozostawiać wrażenie, że mało tutaj jest ośmiornic w opowieści o ośmiornicach, ale sadzę że wszystkie składniki kilkuwątkowej historii podane są we właściwych proporcjach. Powieść przesiąknięta jest jednocześnie atmosferą schyłkowości pewnej epoki, jak i niepewnej nadziei na nowe rozdanie. Warsztatowo debiutującemu w dłuższej formie autorowi nie mam nic do zarzucenia. Oprócz jasnego przesłania potrafi zbudować też napięcie i poczucie niepewności, acz czyni to bez pośpiechu.

[goldsun]